"I wandered lonely as a cloud" by William Wordsworth

I wandered lonely as a cloud That floats on high o'er vales and hills, When all at once I saw a crowd, A host, of golden daffodils; Beside the lake, beneath the trees, Fluttering and dancing in the breeze. Continuous as the stars that shine And twinkle on the milky way, They stretched in never-ending line Along the margin of a bay: Ten thousand saw I at a glance, Tossing their heads in sprightly dance. The waves beside them danced; but they Out-did the sparkling waves in glee: A poet could not but be gay, In such a jocund company: I gazed---and gazed---but little thought What wealth the show to me had brought: For oft, when on my couch I lie In vacant or in pensive mood, They flash upon that inward eye Which is the bliss of solitude; And then my heart with pleasure fills, Dit is een van de gedichten die we in de klas besproken hebben wat geschreven is in de Romantiek. William Wordsworth's "I Wandered Lonely as a Cloud" is een van zijn bekendste gedichten. Het gaat over de essentie van de schoonheid van de aarde. In het eerste gedeelte beschrijft Wordsworth hoe hij aan het rond dwalen is en zich opgesloten voelt. Hij vergelijkt zichzelf met een wolk, wat hij linkt aan eenzaamheid. De wolk is het eenzaamst omdat hij niet kan baden in de glorie van de natuur. Hoewel de wolk boven de bergen en heuvels zweeft en over alles heenkijkt kan een wolk niet vanuit een perspectief naar de aarde kijken. Een wolk kan niet op de aarde in volle glorie staren op een grondniveau, en moet zo onder de hemel wanhopig zijn, ploeterend in droefheid. Het gedicht is geschreven vanuit het ik-perspectief, je kijkt door de ogen van de ik-figuur. Wij vinden het een erg mooi geschreven gedicht vanwege het verband tussen de natuur en de gevoelens van de persoon.