Poem out the Romanticism: The Two April Morning, by William Wordsworth

• 
  

We walked along, while bright and red
Uprose the morning sun;
And Matthew stopped, he looked, and said
`The will of God be done!'

A village schoolmaster was he,
With hair of glittering grey;
As blithe a man as you could see
On a spring holiday.

And on that morning, through the grass
And by the steaming rills
We travelled merrily, to pass
A day among the hills.

`Our work,' said I, `was well begun;
Then, from thy breast what thought,
Beneath so beautiful a sun,
So sad a sigh has brought?'

A second time did Matthew stop;
And fixing still his eye
Upon the eastern mountain-top,
To me he made reply:

`Yon cloud with that long purple cleft
Brings fresh into my mind
A day like this, which I have left
Full thirty years behind.

`And just above yon slope of corn
Such colours, and no other,
Were in the sky, that April morn,
Of this the very brother.

`With rod and line I sued the sport
Which that sweet season gave,
And, to the churchyard come, stopped short
Beside my daughter's grave.

`Nine summers had she scarcely seen,
The pride of all the vale;
And then she sang: -she would have been
A very nightingale.

`Six feet in earth my Emma lay;
And yet I loved her more -
For so it seemed, -than till that day
I e'er had loved before.

`And turning from her grave, I met
Beside the churchyard yew
A blooming girl, whose hair was wet
With points of morning dew.

`A basket on her head she bare;
Her brow was smooth and white:
To see a child so very fair,
It was a pure delight!

`No fountain from its rocky cave
E'er tripped with foot so free;
She seemed as happy as a wave
That dances on the sea.

`There came from me a sigh of pain
Which I could ill confine;
I looked at her, and looked again:
And did not wish her mine!'

- Matthew is in his grave, yet now
Methinks I see him stand
As that moment, with a bough
Of wilding in his hand.

• 
  

The Two April Morning van William Wordsworth vonden wij een eenvoudig maar ook erg mooi gedicht. Het thema van het gedicht is verdriet en pijn door het verliezen van een kind.
De verteller van het gedicht neemt een wandeling met de schoolmeester Mathew, hij is de hoofdpersoon van het gedicht. Mathew is een wat oudere man, want er wordt verteld over zijn grijze haar: "hair of glittering grey". In het verhaal droogt Mathew bovenop de berg plotseling zijn tranen en zucht pijnlijk. Wanneer de verteller vraagt wat er aan de hand is, verteld Mathew over zijn herinnering over een vergelijkbare ochtend van April van 30 jaar geleden. Hij herinnert zich het moment dat hij voor het graf van zijn dochter stopte, waar hij een meisje ontmoette precies zoals zijn dochter. Het meisje was jong, mooi en leek veel op zijn dochter. Hij voelde de pijn en verdriet in zijn hart om zijn dochter, maar toch wenste hij niet dat het zijn dochter was. Dit vonden wij een erg zielig maar ook mooi stuk. Het besef dat de belangrijke plaats van een dochter nooit vervangen kan worden.
Het verhaal speelt zich af in de natuur, tijdens een wandeling naar de top van een berg.
Je bekijkt de situatie door de ogen van de verteller. Het gedicht heeft een ik-perspectief, de verteller spreekt en Mathew wordt geciteerd.