donderdag 15 oktober 2009

Poem out the Romanticism: Three Years She Grew in Sun and Shower, by William Worsworth


Three years she grew in sun and shower;
Then Nature said "A lovelier flower
On earth was never sown;
This child I to myself will take;
She shall be mine, and I will make
A lady of my own.

"Myself will to my darling be
Both law and impulse: and with me
The girl, in rock and plain,
In earth and heaven, in glade and bower,
Shall feel an overseeing power
To kindle or restrain.

"She shall be sportive as the fawn
That wild with glee across the lawn
Or up the mountain springs;
And her's shall be the breathing balm,
And her's the silence and the calm
Of mute insensate things.

"The floating clouds their state shall lend
To her; for her the willow bend;
Nor shall she fail to see
Even in the motions of the storm
Grace that shall mould the maiden's form
By silent sympathy.

"The stars of midnight shall be dear
To her; and she shall lean her ear
In many a secret place
Where rivulets dance their wayward round,
And beauty born of murmuring sound
Shall pass into her face.

"And vital feelings of delight
Shall rear her form to stately height,
Her virgin bosom swell;
Such thoughts to Lucy I will give
While she and I together live
Here in this happy dell."

Thus Nature spake -The work was done -
How soon my Lucy's race was run!
She died, and left to me
This heath, this calm and quiet scene;
The memory of what has been,
And never more will be.


"Three years she grew" is een van de zogenaamde "Lucy Poems". Een interessant weetje is misschien dat haar identiteit nooit ontrafelt is, ze is verzonnen.
Natuur is het thema van dit gedicht. De natuur is erg mooi en vrijgevend maar toch uiteindelijk de veroorzaker van Lucy's dood.
Het gedicht is een elegie (een gedicht waarin de hoofdpersoon treurt over iemands dood). Het is geschreven voor een vrouw die overleden is die William Wordsworth bewonderde. Hij bewonderde haar niet alleen om haar uiterlijk maar vooral vanwege haar eenheid en hechte band met de natuur. Dit was in zijn ogen het hoogste wat men in een mensenleven bereiken kan. Zij is de hoofdpersoon in het verhaal.
Wat ook opvallend was aan het gedicht is dat de verteller van het gedicht erg weinig spreekt. Dit doet hij pas aan het einde van het gedicht. In de eerste 6 strofe beschrijft hij alleen verklaringen en beloftes van de natuur. Het lijkt wel of moeder natuur dit verteld. Er word dus gebruik gemaakt van verschillende perspectieven. Hierdoor is er dus ook geen sprake van een duidelijk aan te wijzen ruimte. Het zijn eerder aankondigingen dan een verhaal wat op locatie afspeelt. Pas op het einde lees je wat er met Lucy gebeurd is. Zij overleed toen ze als vrouw rijp werd. Ook lees je dan waarom William het gedicht geschreven had.
Hij schreef het uit zorg voor haar. Dit vonden wij erg mooi gedaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten