The Human Seasons, geschreven door John Keats
FOUR Seasons fill the measure of the year;
There are four seasons in the mind of man:
He has his lusty Spring, when fancy clear
Takes in all beauty with an easy span:
He has his Summer, when luxuriously
Spring’s honey’d cud of youthful thought he loves
To ruminate, and by such dreaming high
Is nearest unto heaven: quiet coves
His soul has in its Autumn, when his wings
He furleth close; contented so to look
On mists in idleness - to let fair things
Pass by unheeded as a threshold brook.
He has his Winter too of pale misfeature,
Or else he would forego his mortal nature.
Het gedicht, bestaande uit veertien regels, is een sonnet.
Waar gaat het over?
In het eerste kwartet wordt het onderwerp geïntroduceerd en de lente, een leuke en korte periode, wordt vergeleken met de kindertijd. In het tweede wordt de zomer beschreven, waarin men de mooie gedachtes uit de kindertijd herkauwd en daarvan gelukkig wordt.
De herfst is een periode waarin men rijp (volwassen) is geworden en de tijd over zich heen laat komen. In de laatste twee regels van het gedicht komt de winter ter sprake. De dood, het einde van het leven, is iets waar niemand aan kan ontkomen.
Thema
Keats verglijkt de vier seizoenen van het jaar met de verschillende fases in het leven.
Onze mening
Wij vinden het gedicht prachtig. De vergelijkingen die John Keats maakt tussen de fases van het leven en de seizoenen is op waarheid gebaseerd en daardoor zo herkenbaar voor iedereen.
FOUR Seasons fill the measure of the year;
There are four seasons in the mind of man:
He has his lusty Spring, when fancy clear
Takes in all beauty with an easy span:
He has his Summer, when luxuriously
Spring’s honey’d cud of youthful thought he loves
To ruminate, and by such dreaming high
Is nearest unto heaven: quiet coves
His soul has in its Autumn, when his wings
He furleth close; contented so to look
On mists in idleness - to let fair things
Pass by unheeded as a threshold brook.
He has his Winter too of pale misfeature,
Or else he would forego his mortal nature.
Het gedicht, bestaande uit veertien regels, is een sonnet.
Waar gaat het over?
In het eerste kwartet wordt het onderwerp geïntroduceerd en de lente, een leuke en korte periode, wordt vergeleken met de kindertijd. In het tweede wordt de zomer beschreven, waarin men de mooie gedachtes uit de kindertijd herkauwd en daarvan gelukkig wordt.
De herfst is een periode waarin men rijp (volwassen) is geworden en de tijd over zich heen laat komen. In de laatste twee regels van het gedicht komt de winter ter sprake. De dood, het einde van het leven, is iets waar niemand aan kan ontkomen.
Thema
Keats verglijkt de vier seizoenen van het jaar met de verschillende fases in het leven.
Onze mening
Wij vinden het gedicht prachtig. De vergelijkingen die John Keats maakt tussen de fases van het leven en de seizoenen is op waarheid gebaseerd en daardoor zo herkenbaar voor iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten